Heilige plek en magical touch

Daar waar de aarde, de lucht, het water, het bos en de wind samenkomen

Het was weer tijd om met Boiky te gaan wandelen. Voordien zat ik op de bank in mijn kaftan en had het benauwd én zweette als bevestiging van een getuigenis van deze fase in mijn leven. Daar ga ik zodadelijk op in. Eerst de wandeling met Boiky…Het was lekker weer en Boiky was ready om te plassen en poepen terwijl ik zat te hopen dat de teken in het gras een andere route dan de onze zouden nemen. Ik zat er niet op te wachten dat hij door een teek werd leeggezogen. Boiky schroomde geen moment om tijdens het wandelen gebruik te maken om achter de parkieten te rennen. Dat terwijl ik genoot van aan de ene kant de zon aan de hemel en aan de andere kant grijze bewolking met enkele regendruppels die probeerden door te komen. Een ware weerspiegeling van het leven: while life is good there can be gray periods within. Nog even en ik zou aankomen op wat voor mij de meest heilige plek in Zaanstad is. De plek waar 5 elementen bij elkaar komen: aarde, lucht, water, bos en wind. Dit is de plek waar ik elke ochtend tijdens mijn meditatiewandeling een stop maak om de dag op te dragen, zorgen achter te laten en bovenal deze 5 elementen in hun volle glorie te zien. Terwijl Boiky liep te snuffelen stond ik bij deze heilige plek en dacht aan het moment dat ik thuis op de bank zat en een gesprek had met een jongedame die bevestigde wat ik voelde en dit getuigde. Ik begon als bevestiging te zweten. Zelf mijn lijf kon er niet onderuit. Er zijn aspecten in mijn geestelijk leven which need to go to the next level. Maar op een of andere manier zit ik vast. En ik weet dat ik het grotendeels zelf doe. Je weet toch wanneer je je eigen drempel bent? En wanneer je jezelf uit twijfel of onzekerheid zit te blokkeren. Onnodig allemaal. Ik kijk ondertussen naar Boiky die achter een andere vogel probeert te rennen. Hij doet het gewoon. Ik dacht: ‘dat is dus wat ik moet doen’. Gewoon doen en gewoon gaan. Tegelijkertijd weet ik ook heel goed dat elke periode zijn ontwikkeling en doorontwikkeling heeft. Niets komt voor zijn tijd. Ondertussen zeg ik tegen mezelf dat het geen vrijbrief is om niet door te pakken en de volgende stap te ondernemen. Boiky kijkt me aan en besef ik dat ik nog steeds bij die heilige plek sta en weet dat Boiky graag door wil wandelen. Ik haal de ‘flat cap’ van mijn hoofd en zeg dank aan de aarde, de lucht, het water, het bos en de wind. Ik bedank voor de ontmoeting met die jongedame die een schakel is naar dat stukje wat voor mij bevrijdend zal werken….die doorontwikkeling……die step to what will be and must be. Ik voel dat ik hier en van dit moment energie krijg. Ook het gesprek heeft mij energie gegeven. Deze wandeling met Boiky geeft me ook energie. Oh ja, Boiky…..Hij kijkt me nog steeds aan. Ik zet mijn flat cap weer op mijn hoofd, neem een slokje water, pak een hondenkoekje voor Boiky en geef hem meteen een magical touch. Deze kapelka* fladdert ongestoord verder.

*kapelka is vlinder in Sranantongo

Bezoek: http://www.merlynmagicaltouch.com

Boiky op onderzoek uit bij zijn heilige plek

Advertenties

Game on or game over?

Foto: © Denise Nelom

Op deze zonnige dag geniet ik bijzonder van het ZIJN. Ik geniet van het creëren en spelen van het spel des leven. Ik heb het spelen niet verleerd en ben daar zo bijzonder blij om. Een maand geleden zei een bijzondere vrouw tegen mij dat ik me zo gelukkig zou voelen zonder 1 cent op zak te hebben. Alles wat ze zei klopt m.u.v. geen cent op zak te hebben. Geld is altijd aanwezig voor iedereen alleen moet het nog fysiek worden aangetrokken. Ik doe en ben niet zweverig. Ik WEET alleen! Geloven doe ik al lang niet meer, want zeg ik: “geloven doen zij die het niet zeker weten.” Voor mij is weten creëren en creëren is ontvangen. Dat doe ik zonder 1 cent hiervoor uit te geven. Rijkdom is bijzonder. Financiële rijkdom, geestelijke rijkdom, spirituele rijkdom,  mentale rijkdom, fysieke rijkdom, planetaire rijkdom en ga zo maar door. Ik laat mijn rijkdom niet afhangen van financiële middelen. Ik heb wel eens geklaagd geen geld te hebben, maar dat is niet iets waar ik te lang bij stil wil blijven staan. Wat je denkt dat trek je weer aan. Dus gauw loslaten dat moni no de. (Dat ik op dat moment geen giraal of chartaal geld heb) Ik blijf met alle inzichten die ik heb en krijg het spel des leven spelen. Als velen wisten hoe dit spel te spelen zouden ze naar mijn mening vele malen relaxter zijn. Als we met zijn allen zouden beseffen dat we allemaal hoofdrolspelers tevens figuranten zijn zouden we het leven niet zo serieus nemen, want we moeten het leven niet zo serieus nemen. Dit betekent niet dat we niet serieus moeten zijn, maar ik bedoel hiermee dat we, vooral westerlingen, de ‘no span’ attitude van de Surinamers zouden moeten adopteren. No span betekent tranquilo oftewel maak je niet druk. Leef en laat leven. Bemoei niet, maar bemoei wel door te scannen wanneer dat wel moet. Tel niet tot tien als je geduld dreigt te verliezen, maar i.p.v. te tellen gewoon je bijzondere dromen visualiseren. Blijf realistisch,  maar weet dat alles mogelijk is en dat vandaag gisteren niet is en morgen nu is. Weet dat we verschillen van elkaar, maar in wezen afgestemd willen zijn op elkaar. Als dit nou bewust of onbewust is. Als wie dan ook zegt dat je lelijk bent gebruik dan de energie om tegen jezelf te zeggen hoe mooi je bent i.p.v. de energie te gebruiken om een discussie aan te gaan dat je wel mooi bent en de ander hiervan te overtuigen. Omhels jezelf en omhels je leefsituatie om zo de nieuwe situatie die je zo graag wilt creëren eveneens te omhelzen. Waardeer jezelf voordat een ander je waardeert….ook al denk je onzeker te zijn. Pak je joystick om het spel des leven te spelen. Game on of game over? It’s up to you!

ZIJ, ZIJ en ik

Ik ontwaakte doordat een vrouwenstem mij riep. Het is 6.05 uur als ik naar de klok kijk. De wc roept mijn naam en beveelt mij een plasje te deponeren in de daarvoor bestemde pot.
Tijdens het plassen vraag ik mij af wie mij riep. Wie is die vrouw nou eigenlijk?  Ik weet dat het vandaag vrouwendag is, maar dat is toch niet de reden dat ik werd geroepen? En wie is ze nou? Ik trek de jas van Boiky aan, bevestig zijn halsband en zo staan we samen om 6.25 uur buiten. Zoals gewoonlijk wandelen we langs het water. Ik begroet Anana, mijn kra en mijn begeleiders en vervolgens de bomen en de vogels die mij elke ochtend trouw opwachten. Ik leun tegen mijn favoriete boom en pak mijn ochtend omhelzing. Opeens zie ik HAAR naar me kijken. Ojee, ZE ziet dat ik een boom omhels. ZE zal wel denken dat ik gek ben. Ik kijk haar recht in HAAR ogen aan. Wat is ZE mooi!! Ik word verlegen van HAAR schoonheid op deze ochtend. Ik heb HAAR al eerder gezien, maar nog nooit van zo dichtbij. Elke keer als ik HAAR zag heb ik eraan gedacht mezelf aan HAAR voor te stellen. Ik heb een lieve wederhelft en ben blij met haar en wilde nooit overspel plegen. En toch dacht ik er deze ochtend echt aan. Ik besluit verder te lopen met Boiky en merk dat ze ook begint te lopen. Beeld ik het mij in of??…Verrek!!! ZE loopt echt mee. Ik wil HAAR aanspreken, maar durf niet. Ik bedenk wan lo openingszinnen. Wat zal ZE wel van me denken? ZE is prachtig gekleed. Bijna oogverblindend mooi. Ik zie volgensmij de kleur grijs en wit. Ik durf niet zo openlijk te kijken. Ik voel me vereerd dat ZIJ in mijn buurt is, maar achtervolgd ZE me echt??? ZE loopt wel nog steeds aan de andere kant. Oh mi jeden. Wat moet ik nu doen? Ik pak mijn telefoon en begin foto’s te maken. Ik doe alsof ik foto’s maak van Boyki, maar wil HAAR eigenlijk op de foto.  Ik zie ineens vogels vliegen die voor HAAR langs vliegen en pak dit moment om een duidelijke foto van haar te nemen. Whatever als ZE denkt ik een foto van HAAR maak. Ik zie HAAR straks toch niet meer…. Ik voel me als een kind zo blij. Volgensmij werd ik vanmorgen geroepen om HAAR te kunnen zien. ZE zegt nu niets dus ik kan er niet achterkomen als ZIJ me riep. Boiky rent heen en weer en ik stop met lopen om van hem te genieten. Goodness!!! ZE is ook gestopt en kijkt me zonder enige schaamte aan. Dus besluit ik HAAR dan ook maar zonder gêne aan te kijken. Ik dacht: ‘gron nanga loktu nanga yu’. Ik kijk ook gewoon. Maar wat nu? Daar stonden we dan. ZIJ daar en ik hier. Ik besloot HAAR te groeten. ‘Goedemorgen’…..het bleef stil. Nu breekt mijn klomp die ik niet aan heb, dacht ik.
Ik kon niet boos worden, omdat ik HAAR adoreer. Ik fantaseerde wreed dat ik mijn leven zou delen met HAAR en mijn wederhelft. The more the merrier. Na 45 minuten van stilte besloot ik terug naar huis te lopen met Boyki. Meneer had al gepoept en tal van plasjes gedaan dus time to go home. Ik kreeg toch geen antwoord van HAAR. Ik stak de straat schuin over en liet HAAR achter me. Daar stond ze mij nog steeds aan te gapen. Ik voelde me op dat moment de meest begeerde vrouw. Ik was ineens wanted…..dacht ik. Tuurlijk wel als ik door zo een schoonheid word bekeken. Jij zou je ook koninklijk voelen dus no klets.
Ik voelde HAAR ogen in mijn rug. Terwijl ik voor me uitkeek zag ik HAAR moeder. Of is het HAAR zus?? Mi no sabi, maar ZE zijn beide super mooi. Voor het gemak zeg ik maar dat het HAAR moeder is. Ik had nog nooit gedacht dat ik ZE tegelijk zou zien. Dus daarom stond ZE daar?!! ZE wachtte op HAAR moeder. HAAR moeder had een gele tot oranje achtige kleur aan. Ook HAAR durfde ik niet recht in HAAR ogen aan te kijken. Weer deed ik alsof ik een foto van Boyki en de omgeving maakte. I no kan syi fa mi ben mek foto. Ik voelde me vereerd op deze vrouwendag! Als ik thuis ben dan vraag ik mijn wederhelft als we samen in een relatie kunnen met de maan en de zon, want ik kan geen keus maken tussen die twee. Ik heb ZE vanmorgen gezien! Eerst de maan in het zuidwesten en de zon in het oosten. Ze zijn beide beeldschoon en één van ZE heeft mij vanmorgen geroepen. Dat weet ik zeker. Ik wilde ZE zo graag tegelijk zien en vandaag was ik dus verrast met HUN bezoek. Zucht……..
Deze kapelka pakt haar vleugels op en vliegt verder!

Maan en zon

Een zonnige dag, detox en supermarkt magnaten

Zittend in de bus en genietend van de ochtendzon hoop ik dat ik niet cito naar de wc moet of het by any means necessary in mijn broek doe. Please have mercy on me!!! Vandaag is dag 6 van de zeezout water flush. Dit ter voorbereiding op de 3 daagse detox. Mijn betere helft zei laatst: ‘het is apart dat men de pc’s, laptops, smartphones, huizen etc. goed beveiligen en schoonmaken, maar niet het lichaam beveiligd en/of reinigt. In deze tijd waarbij de consument deel uitmaakt van de ‘global gynocide’ als het gaat om troep die er in de lucht hangt, chemische ish die in producten wordt vervaardigd, is het van nog groter belang dat we goed voor onszelf zorgen; ons lichaam, onze ziel en geest. Ons lichaam is van groot belang ook wel onze tempel genoemd. Zorgen we er niet goed voor dan zijn de gevolgen ook voor onszelf. Ik raad eenieder aan om de labels goed te lezen die bevestigd zijn op de verpakking van producten die we consumeren. Denk hierbij aan lichaamsproducten, voeding, medicatie etc. Ga op onderzoek uit en laat je informeren. Ik zit inmiddels bij een marktonderzoek over een nieuwe hartige koek van een bekend merk en het valt me op dat de meeste mensen gezond associëren met niet lekker. Iemand zei zelf dat ze liever chemisch eet dan gezond. Ik wilde ter plekke een dialoog starten, maar dat zou de opdrachtgever van het onderzoek uiteraard niet op prijs hebben gesteld. Want hoezo is gezond niet lekker? En we vinden het gek dat steeds meer mensen de meest rare ziektes en aandoeningen krijgen. Laten we beter voor onze tempel zorgen, beter om ons heen kijken, meer respect voor onszelf en dus de natuur hebben. Uiteraard spelen de beurs genoteerde bedrijven, regeringen en de diverse naties een grote rol, maar we moeten ergens beginnen. Voor de mensen die denken dat gezond niet lekker is: raadpleeg je voorouders. Desnoods start wan kabra neti gi den sortu sani disi. Ik bedoel maar…
O ja, laten de supermarkt magnaten je niet voorliegen dat alles wat als gezond wordt verkocht ook gezond is, want den e gi yu siksi fu neigi (je wordt zwaar voor de gek gehouden). Wat een toestand baja. Maar ik blijf genieten van de zon die vandaag weer zo mooi schijnt. In gedachten vlieg ik richting de zon….deze kapelka voelt zich lekker én gezond.

Naam(verplicht)

E-mail(verplicht)

Reactie(verplicht)

Mijn vlaggen, mijn overtuiging, mijn Suriname…..mijn wereld!

Mijn pseudoniem is Mamyo Fu Mi Afo en ben een kind van het luchtteken Weegschaal. Ik ben geboren en opgegroeid te Paramaribo, Suriname. Mijn familie danst door de namen Krolis, Wimpel, Servet, Jong, Velland, Denneboom, Bakboord, Vroom, Huisraad, Leming, Velland, Seedorf, Codrington en Moi Thuk Shung. Mijn vlaggen waaien uit in Commewijne, Nickerie, Coronie en Saramacca. Mijn hartslag is te voelen in alle districten van Suriname, maar Brokopondo, Para en het land Ghana hebben een speciale plek in mijn hart. Winti is wat ik spreekwoordelijk inadem en de Islam is mijn tweede thuis, maar mijn overtuiging begeeft zich in de natuur. Ik omarm Rastafari, Hindoeïsme en het Boeddishme. Ik kijk op naar mijn moeder en hen die mij inspireren in welke vorm dan ook en op elk moment dan ook. Ik ben een dochter van het oplossen en niet weggooien als iets defect is. Ik ben 34 jaren jong en heb tot nu toe een mooi leven met uiteraard onoverkomelijke situaties en geen problemen. Ik ben dankbaar voor alle bevolkingsgroepen ter wereld die een mooie ruiker van pokai tongo, angalampu, margriet en rozen vormen.
Vandaag bezin ik en lach ik, omdat het 1 juli is. Niet zo lang geleden werd de fysieke slavernij afgeschaft in o.a. het land waar mijn vader begraven ligt. Alleen heb ik het idee dat ik mij vandaag als het kind van Afro Surinaamse afkomst moet presenteren. Niet alleen vandaag hoor, maar doorgaans. Mijn huidskleur is bruin en ben dus automatisch een Afro Surinaamse in de ogen van velen, terwijl ik ook Chinese voorouders heb. Als ik me voorstel aan menig Surinamer en vertel dat ik Chinese en Afrikaanse voorouders heb dan zou ik verwaand zijn of te veel definiëren. Vooral als het gaat om het vertellen dat ik Chinese voorouders heb. Ik ben net zo trots op mijn voorouders van Afrikaanse afkomst als mijn voorouders van Chinese afkomst. Als ik dat zeg dan voel ik een bepaalde vrijheid die net zo belangrijk is als het erkennen van de zgn. fouten die ik maak. Deze erkenning is net zo belangrijk als het erkennen dat iedereen op eigen wijze 1 juli/Keti Koti mag invullen. Door het erkennen van wie ik ben kan ik ook echt zijn wie ik ben. Niet dat iets of iemand me tegenhoudt om mezelf te zijn hoor, want dat kan ik alleen doen. Dus als je half Warau en half Aukaans of kwart Hindoestaans en driekwart Afro Surinamer bent: omarm het! Wat voor mix je bent of niet bent……….omarm je zelf.
Vandaag dinsdag 1 juli 2014 sta ik stil bij de mensen die zich in de slavernij hebben moeten manoeuvreren. De Engelsen, Portugezen, Duitsers, Fransen en Nederlanders die ook tegen de slavernij waren, want er waren niet alleen lafhartige, op winst beluste en wraakzuchtige slavenhouders en plantage eigenaren. Ik sta stil bij de Afrikaners, Hindoestanen en Javanen die veelal machteloos, maar ook slim waren en anno 2014 voor verrijking hebben gezorgd o.a. op het gebied van cultuur en tradities. Ik sta zeker ook stil bij de Inheemse broeders en zusters die indringers kregen in hun land. Officieel het land van de Warau’s, Caraïben, Trio’s, Wajana’s, Akoerio’s en Arowakken.
Wan switi manspasi!

Name(verplicht)

Email(verplicht)

Comment(verplicht)

Leven met de dood van mijn vader – Vliegramp 7 juni 1989

My dearest father

Uiteraard begeef ik me weer in een bus while writing this blog. Het was de bedoeling dat ik voor de eerste keer naar de herdenkingsdienst zou gaan. Welke herdenkingsdienst? Vandaag is het exact 25 jaar geleden dat de Surinaamse gemeenschap op een woensdag werd opgeschrikt door een vliegramp te Zanderij. Het gevolg was 167 overledenen waaronder mijn pa en gelukkig ook 11 overlevenden waaronder de hond Lucky.
I.v.m. de ramp wordt er jaarlijks op gepaste wijze een herdenkingsdienst georganiseerd. In een interview voor de documentaire ‘ Waarom nou jij’ van ome Mike Ho Sam Hooi gaf ik ook aan dat ik nooit de behoefte had om naar zo een herdenkingsdienst te gaan ondanks ik het heel fijn vind dat dit jaarlijks wordt georganiseerd. Ik zou dit jaar naar de dienst gaan met mijn zussen en moeder, maar heb op het laatste moment toch afgehaakt. Ik ben vanaf gisteren heel emotioneel. Ik wil graag samen zijn met mensen, maar ook weer niet. Ik weet dat ik zou breken tijdens de dienst en denk/weet het bijna zeker, dat ik daar niet zo een zin in heb. Elk jaar weer is het een emotioneel gevecht op deze dag ondanks ik de rest van het jaar minder emotioneel ben. Ik herinner me 7 juni 1989 als de dag van gisteren. Ik hoor de loeiende sirenes nog steeds. Ik zie nog steeds de vlag halfstok staan op het terrein van de Thomas van Aquinoschool waar ik toen in de 4e klas zat. Ik zie nog zo de dag voor me dat mijn vader mij kwam groeten omdat hij naar Nederland ging. Ik merk nog steeds de gevolgen van het verlies: concentratie bij het lezen, een geheugen dat me zo af toe in de steek laat, zijn een paar van de gevolgen. Mijn moeder heeft me toentertijd ook naar het M.O.B. (medisch opvoedkundig bureau) gebracht. Ik ben er toch goed vanaf gekomen toch? Ja best wel hè? Ik heb dan geen vader meer. God leende mij hem en heeft hem weer teruggeroepen toen God vond dat het welletjes was. Is God niet brutaal? Wie is God wel? Allah, Jahwe, Anana? Ik heb een appeltje met God te schillen. Waarom mij een vader lenen tot mijn 9e levensjaar en daarna mijn vader weer terugnemen om vervolgens bijna tot geen levendige herinneringen te hebben? Een ding is zeker: mijn moeder is een power vrouw! Ze heeft mij welopgevoed en heeft mij mooie spirituele lessen geleerd, ze heeft mij oprechte liefde gegeven. Ze is degene die mij heeft geleerd niet bang te zijn voor de dood. Ik ben zo blij dat ik haar nog aan mijn zijde heb. Als God haar vandaag of morgen terugneemt dan zeg ik aan God: tof job en zorgt U ervoor dat ik haar weer krijg in mijn nieuw leven?
Weet je wat mij doet verbazen? Dat in het land waar mijn navelstreng begraven ligt weinig aandacht wordt besteed aan de vliegramp terwijl de vliegramp daar plaats vond en het heel veel impact heeft gehad op de totale gemeenschap met name familieleden en alle betrokkenen. Maar neeeeeee wij Surinamers hebben noooooooit hulp nodig. We gaan niet naar psychologen of andere hulpverleners, want het gaat altijd goed met ons. Wel ik ben gegaan hor! Ik ben er zeker niet dagelijks mee bezig, maar het heeft als kind veel impact op mij gehad. Het eerste wat ik zei nadat ik hoorde dat mijn vader was overleden was: maar hij zou toch een barbiepop voor me brengen?? Poti (arme) mi (ik) snapte het niet. De man die altijd zijn woord nakwam had het lef om niet te komen en ook nog zonder barbiepop. Really??? Dus ook met mijn pa ga ik deze appel schillen en hem een zoete peer geven. Ik moet toch wat. Even terugkomend op het feit dat er in Suriname niet veel wordt gedaan i.v.m. de ramp…ik ben blij dat mijn oude schoolmate Diego Lapar het op zich heeft genomen om dit jaar een herdenkingsdienst te organiseren. In Suriname lijkt het onderwerp 7 juni 1989 te zijn doodgebloed. Shame on us.
De overlevenden….wauw! To survive such a crash really means your life on mama earth was not done yet. Of de Surinamers die hun reis hebben verschoven of gewoon de reis hebben geannuleerd. Is echt bijzonder. Hoe ziet het dagelijks leven van ze eruit? Wat voor impact heeft het gehad op hun leven na de ramp? Waar is Lucky de lucky dog nu? Hoe gaan de nabestaanden van de piloten en de cabin crew om met her verlies? Treuren de moeders nog of wenen de neven, echtgenoten, buurtgenoten, business partners nog? Either way….iedereen gaat er anders mee om.
Ondanks alles ben ik God dankbaar dat ik gezond ben, dat ik op mijn manier van het leven geniet, dat ik ervoor zorg dat ik verbonden blijf met nature and its elements. Dankbaar dat ik dankbaar mag en kan zijn.
Ik moest deze woorden delen op deze dag voor hen die ze willen ontvangen en/of omarmen. Ik ben vandaag ook via diverse kanalen waaronder Facebook bijzonder gesterkt. Lobi (liefde) voor alle lieve en welgemeende berichten! In het bijzonder Carmelita (Tara Mals) die speciaal een gedicht voor mij heeft geschreven.
Sisa Awowie (Lina Toto) waka bun! Mi sa tan sabi mi gaansama sani!
Aan het einde van de blog plaats ik de opname van de documentaire gemaakt door Mike Ho Sam Hooi waarin ik ook wordt geïnterviewd.

Name(verplicht)

Email(verplicht)

Comment(verplicht)

Uman/Women/Vrouwen….Waiti un de!

Waiti Uman, waardige vrouwen

Er vloeien geen tranen over mijn wangen, maar ik ben gedeeltelijk in een mineurstemming. Twee vrouwen naar wie ik opkijk zijn overgegaan naar de plaats waar jij en ik nog niet zijn: Sa Awowi alias Sranan Tina Turner en Maya Angelou. Er zijn meerdere die treuren om Maya Angelou, maar Sa Awowi heeft toch meer indruk op mij gemaakt. Ze was van Surinaamse afkomst en een tru tru Okanisi uman (Aucaanse vrouw). Niet heel lang geleden heb ik nog een oproep gedaan op Facebook om haar muziek te verzamelen. Helaas zijn er velen die haar muziek niet kenden. Als tiener is zij degene geweest die mij in contact bracht met een van de grote vrouwen van Suriname: Ma Susana. En ik heb het hier niet over Susanna du Plessis. DE Ma Susana die deel uitmaakt van een stukje historie tijdens de slavernij. Een van Sa Wowi haar lijfspreuken was: “Yu mu sabi yu gaansama sani!” In de tijd dat ik in Tranga Oema zong was zij een van mijn inspiratiebronnen. Het nummer Katibo heb ik geschreven op basis van een van de nummers van Sa Awowi. Terwijl ik dit schrijf voel ik de trots en de waardering die in mij leeft voor deze vrouw. Een mooie Okanisi uma met een stem van goud. Mijn favoriet nummer van Sa Awowi is: ‘Uma lai koni’. Ik ben sowieso een grote fan van Aucaanse en Saramaccaanse muziek. Leon Jakopoe knows! Suriname mag Sa Wowi omarmen zoals ze Lieve Hugo omarmt en zoals ze Ewald Krolis omarmt. Sa Wowi is een dyadya uma evenals de Afro Amerikaanse Maya Angelou. Als kind kwam ik plots met Maya Angelou haar werk in aanraking. Het was het gedicht: ‘Just give me a cool drink of water ‘fore I diiie’ dat mij stil kreeg. Ik was diep onder de indruk en werd geschut door haar woorden. Jaren daarna opende en eindigde ik mijn radioprogramma met de door haar gesproken woorden: ‘I rise’. Als Maya Angelou sprak kon je niet anders dan luisteren en als je haar woorden las kon je niet anders dan doorlezen. Zelf de verfilming van ‘I know why the caged bird sings’ is bijna zoals het boek and that’s rarely. Haar leven zoals ze die zelf heeft beschreven, heeft altijd diepe indruk op mij gemaakt. Haar speech bij de begrafenisceremonie van Coretta Scott King heeft mij laten huilen zoals een kind dat kan. Ik kreeg “kippenvel en doksenvel” zoals Gerrit Barron in een van zijn gedichten zegt.
Sa Awowi en Maya Angelou: twee van de uma’s die ik als meer dan goud beschrijf. Er komen woorden tekort om het gevoel te beschrijven, maar dat doet er niet. Ik zal deze, voor mij, dyadya uma’s eeuwig eren en hun werk blijven beluisteren, meezingen, lezen en/of voordragen. Hun kennis is deels ook dat van mij en van hen die dat willen. Hoe mooi is het niet dat iemand die je niet persoonlijk kent zoveel moois kan toevoegen aan je leven. Dit is de reden waarom ik niet van bla bla hou, omdat het geen toegevoegde waarde heeft. Waren Sa Wowi en Maya Angelou de zgn. bla bla’s dan had de ‘wereld’ niet stilgestaan bij hun overgaan naar de andere wereld.
Un waka bun uma. Ini mi ai un ben de gaan uma. Un wooko mi sa panya fu alaten!

Mi e memre Sa Awowi (Lina Toto) nanga Maya Angelou
In honor of Sa Awowi (Lina Toto) and Maya Angelou
Mi ná feegete unu! (Ik zal jullie niet vergeten)

*Jullie zijn waardig


Foto Sa Awowi verkregen via Stivan Dief (Facebook)
Foto Maya Angelou is afkomstig van de blog Solidgoldcreativity

Name(verplicht)

Email(verplicht)

Comment(verplicht)