Wetenschap vs Gevoel…….skin firi

Wetenschap, het weten oftewel kennis. Gebaseerd op feiten. Maar wat zijn feiten? Wie zegt wat een feit een feit maakt? Een wetenschapper die academisch/ universitair is onderlegd? En het heeft onderzocht? Wat heeft hij of zij onderzocht? Maar wie gaat bepalen dat een teen geen oksel is.

Gevoel, het vermogen te voelen. Gebaseerd op een mening zegt de Westerling. Naar mijn mening is het gevoel dat wat míjn waarheid is en vanuit de ziel binnentreedt en zich als waarheid of waarschuwing aanbied. Wil dat zeggen dat mijn gevoel hol is? Wanneer mag ik naar mijn gevoel luisteren? Wanneer niet? Hoe ver ga ik mee in dat wat de wetenschap mij voorschotelt? Het is zo een contrast en soms komen ze bij elkaar. Zo verwarrend en ook niet. Wanneer mag ik van mezelf een beroep doen op mijn gevoel en wanneer niet? Zie ik spoken, voel ik asema’s aan mij zuigen? Hoor ik boeboelaas en is het in werkelijkheid papa Leba of mama Ferekete? Ben ik gek aan het worden of staan Westerlingen gewoon verder van hun gevoel af. Verder van dat wat werkelijk is? Daar waar het leven mee begint. Of begint het leven met de wetenschap dat DNA bepaalt wie de mens is i.p.v. de lijn van de nazaten volgen? Zijn de verhalen van de bere waar ik uit voortkom dan fabels?

Ik begrijp er op deze dinsdag even niets meer van. Terwijl ik werkelijk veel begrijp. Heb ik zoveel aan mijn hoofd dat mijn gevoel er niet meer toedoet en niet meer betrouwbaar is? Westerlingen zijn voor mij mooie en tegelijkertijd vreemde wezens. Ik kom uit ‘the East’ van Buju Banton. Ik ben geboren in een land waar Westerlingen zich een weg hebben gebaand en een beroep op moeder aarde hebben gedaan om o.a. van uitbuiting rijk te worden. Ik kom uit een land dat 17 districten telt. Ik kom uit een land waar ik ontzettend veel van hou en waar menigeen weet wat armoede en rijkdom is…..zowel financieel als spiritueel. Ook al ben je nooit arm of rijk geweest.

Ik kom uit een land waar er slimme mensen wonen. Pienter, sterk, mooi en bijzonder. Ook wetenschappers zijn er in mijn land. Ik kom uit een land waar de uitdrukking ‘skin firi’ nooit aan de beademing hoeft, want we weten er alles van. Weten….het weten…..doch niet hebben onderzocht en toch weten. Soms wel onderzocht….wan kot’ luku en zo de skin firi bevestigd krijgen. Het filosoferen over wetenschap en het gevoel heeft me bijna doen vergeten dat ik mijn lichaam dat voor 70% uit water bestaat nu met water moet verwennen. Nee, het is niet die Watra Ingi van me…Ik moet gewoon baden…..Ook in het westen gaat dat gewoon door. Ik weet het…..baden is in deze geen skin firi is het WETEN

• 

Advertenties

Verwerkingsproces op de zondag

Deze zondag zit ik voor me uit te staren en hou met mijn linkerhand mijn voorhoofd vast. Het is zo een dag waarbij alles en iedereen je gestolen kan worden.
De afgelopen nacht was ook zo bewogen. Veel wakker, veel slapen, dromen en denken. Mijn gunstens ik word 40. Zal dat het zijn? Eh ik weet het werkelijk waar niet. Dus ken je dat? Je probeert positief te zijn en te blijven ondanks je niet lekker in je vel zit, maar je hoofd voert een ware strijd met je? Eh dus mijn hoofd is nu gewoon Pathé: 10 zalen waar in elke zaal op hetzelfde moment een film draait, mensen aan hun rietje trekken om iets van drank naar binnen te duwen om die popcorn naar de Maagdenstraat te begeleiden. Ondertussen hoor je gekraak van een zak chips of popcorn en holt er iemand naar de wc fu go grote. Dus zo druk dat het is in Pathé net zo druk is het in mijn hoofd alleen minus de popcorn. De afgelopen tijd heb ik zoveel op mijn bord gehad, zoveel te verwerken mi Gado. Wan pkin bigi ede mi habi nanga wan lo verwerkingsproces. Mi breti dat poku de fu man bar’ puru en skrifi papira de fu trowe na tapu. Want mi jeeden…..stel dat je geen manier hebt om dingen te verwerken of geen achterban hebt. Hoe verwerk je een situatie? Dat is voor iedereen en voor elke situatie en elk proces anders. Als ik kijk naar hoe ik de dood van wijlen mijn vader en wijlen mijn oma Olga heb verwerkt dan constateer ik een enorm verschil. Mijn oma haar ziekbed en dood waren heel mooi. Is het meest bijzondere en mooie dat ik heb meegemaakt. Mooi? Ja mooi ja. Ik vond het niet leuk dat ze ziek was, maar het proces was krachtig en heeft mij zeker veel geleerd en ook zoveel spirituele kracht gegeven. Ik heb daarom haar dood ook best gauw een plek gegeven. Het verwerkingsproces is afgesloten. Terwijl bij mijn vader zijn dood en het verwerken daarvan eigenlijk nog steeds doorgaat. Best bizar. Ondanks ik er wel vrede mee heb dat hij er niet meer is….of toch niet? Eh mi no sabi jere. Het is dit jaar 30 jaar geleden dat hij overleed….echt weggerukt uit mijn leven. Je zou denken dat na 30 jaren het verwerkingsproces erop zou zitten. Dus mooi niet.
Niemand kan je zeggen hoe lang je zal rouwen of hoe lang het duurt voordat je iets heb verwerkt. Wel weet ik dat ik het mezelf gun om het proces te ervaren zonder mezelf erin te verliezen. Als het blijvend effect heeft of je eraan onderdoor gaat dan heb je hulp nodig. Dan moet je de hulp niet alleen bij jezelf zoeken, maar ga wel bewust het proces in. Het leven is zo mooi. Mi dat wel kan geniet. Ik heb soms van die dagen dat het even sorro sorro is. Dat het niet leuk is. Dat je even gewoon met rust gelaten wil worden. Dat moet kunnen. Maar no lasi yu srefi, no saka yu kra!
Ik weet niet van jullie, maar ik ga keihard Naks Kaseko Loco in mijn oorschelp pompen. Gevolgd door een Buju Banton die ik nanga tranga gisteren heb moeten missen.
Luidkeels zingend…..I wanna be loved not for who you think I am. Nor what you want me to be? Could you love me for me? Real love, with no strings attached.

Eerlijkheid, true or false?

Kan je over jezelf zeggen dat je lelijk bent?
Kan je over jezelf zeggen dat je mooi bent?
Kan je over jezelf zeggen dat je slim bent?
Kan je over jezelf zeggen dat je dom bent?
Kan je over jezelf zeggen dat je sociaal bent?
Kan je over jezelf zeggen dat je anti-sociaal bent?
Dat kan allemaal denk ik dan.
Wat ben ik in mijn ogen?
Dik en zeker niet slank. Niet mooi en niet lelijk. Niet rijk qua geld en niet arm. Niet dom en niet slim.
Ben ik onzeker? Ja, maar dat zijn we toch allemaal? De een heel veel, de andere een beetje veel, de andere misschien niet. Is het erg dat ik mezelf zo schets? Mensen zijn geneigd zich meteen zorgen te maken als je als persoon zo over jezelf spreekt. Is dit eerlijkheid naar mezelf toe of lijkt het alsof ik mijn onzekerheden benadruk?
Een hele consternatie ontstaat als je ineens je gedachten op papier zet en deze deelt met mensen. Je mag wel zeggen dat je gisteren met Anne en Dwight naar Bloemendaal bent geweest om te chillen, maar het moment dat je zou uiten zoals ik dat zojuist heb gedaan dan is men meteen op zijn hoede. Gek is dat hè?
Zoveel meningen en bevindingen: ‘denk niet zo over jezelf. Je bent helemaal niet dik. Ik vind je zo slim….ik kijk naar je op’. En ga zo maar door. Bijna troostend. Weer anderen die denken en vinden op deze manier: ‘ja klopt je bent echt dik en super lelijk en i ede gersi te watramun kon bigi’. En deze gedachten blijven lekker in die bovenkamer. Die horen jij en ik niet. Als ik dit niet had opgeschreven en gedeeld dan had niemand dat ook geweten. Het moraal: wij denken en vinden zoveel…..over onszelf en over anderen. Wat is goed of slecht? Wat baat zorgen? Ben ik eerlijk of verzin ik iets. Heb ik het over mezelf of toch niet?
Gedachten zijn zoveel omvattend en zo oneindig.
Bepaal en denk goed na als je iets ventileert op social media, want voordat je het weet gaat het een eigen leven leiden.
Ben benieuwd sort’ waka a post disi o teki.
Wat ik denk? Wat echt is?
Wie zal het zeggen?
Vind ik mezelf dik? Vind ik mezelf echt niet mooi? Voel ik me eenzaam? Ruikt mijn 3e teen echt naar oorsaus?
Wie zal het zeggen?

Kaw dede, asi fatu…..help is on the way?

Een uitgestrekt stuk weiland herinnert mij eraan hoe stil en mooi het leven kan zijn. Ik staar vanuit de bus voor me uit en de bomen staan er zo stil en fier bij. De koeien grazen wat, een tractor staat te wachten om gebruikt te worden, de zon laat haar van haar beste kant zien. Alles en iedereen in de wereld van dit weiland staat klaar. Ik besef me dat er zoveel mensen om me heen staan die op wat voor manier dan ook hun bijdrage leveren.
En toch geraak ik deze ochtend in een situatie waarbij ik samen met een vriendin de hulp van anderen nodig heb, maar het moeizaam gaat. Er zijn zoveel mensen, je hebt contactpersonen zat in de telefoon en toch gaat het vinden van de juiste hulp moeizaam. Er zijn straten zat die zat huizen, appartementen en flats hebben waar mensen in wonen. Mijn hoofd denkt: konden we ze maar mobilseren om ons een handje te helpen. Vraag je een kennis in Limburg om je vanmorgen te helpen om spullen te verhuizen in Amsterdam? Je weet bij voorbaat dat het een klus is en het niet bepaald om de hoek is. Zo maak je o.a. je selectie wie wel en niet te vragen. Normaal gesproken zou je dit met zijn tweeën kunnen fixen, maar jullie zijn beide in een staat waarbij het lichaam niet te veel kan en zou mogen doen. Wat doe je? Wat kan je doen? Ik denk nog steeds aan een volle lijst met contactpersonen en alle straten in alle wijken waar er mensen woonachtig zijn. Er zijn mensen zat die zouden kunnen helpen. Oké ga ik Barbara vragen om ons te helpen? Nee doe maar niet, want de laatste keer dat ik haar iets vroeg was het te koud en vandaag schijnt de zon dus dan is het weer te warm. Kaw dede, asi fatu, buriki bere lontu en tegenwoordig dagu e bar’ winti. Ik zit nog steeds vol ongeloof het weiland in te kijken. Zoveel koeien ma kow dede. En werkelijk mi e syi fa asi fatu. Helaas spot ik geen buriki. Dit is echt een dag waarbij ik wederom dankbaar ben en tante verwondering wel even van mij heeft overgenomen. Ik bedenk me dat ik een karaktereigenschap bezit die both ‘good’ and ‘bad’ zijn. Ik verzet veel vanuit mijn zelfstandigheid en zelfredzaamheid en vraag daarom wel hulp, maar niet graag hulp. It is both a blessing and a curse. En wat zo frappant is en velen zullen dit herkennen, want het is een wereldwijd agendapunt en dat is dat wanneer je naar jouw mening echt hulp nodig hebt dat het moeizaam lijkt te gaan of echt moeizaam gaat. Ondertussen sta ik in de bus en kan niemand aan mij zien dat ik verga van de pijn. Vorige week was ik op de markt en wilde een verkoper een oude man voor laten gaan, omdat hij krom stond waarop een Surinaamse dame en ik beide zeiden: “dat gaat niet gebeuren”. Ik had pijn en zij ook. De rij was helaas lang, maar ik stond wel met de pijn geduldig te wachten. Zo ook opa Djoelie. Ik ga niks ijken, maar believe me: I was in pain. Je kon het alleen niet aan mij zien. Dus opa gaat ook wachten. Als ik oké was dan had ik gezegd dat hij eerder geholpen mocht worden ma a no tide jere. Enfin, ondertussen zit ik in de tram, Marnixstraat. Zoveel mensen lopen kris kras door het centrum van Amsterdam en ik heb ze allemaal nodig. Als je niet vraagt dan weet je het nooit zegt men toch? En toch durf ik geen vreemde aan te spreken: ‘goedemorgen meneer. Hoe gaat het met u? Zou u mij willen helpen om spullen van een vriendin te verhuizen?’
Boi Denko het gaat em niet worden op deze manier. Oh ja, ik had een kennis gevraagd en die zei dat hij Pasen viert met zijn kind. Wérkelijk er zijn mensen die Pasen vieren. Ik heb andere dingen aan mijn hoofd en vergeet steeds die poti kuikens en konijnen die worden ingezet voor dit Christelijk feest. Is die pai van dat feest. Eh laat me niet hinderlijk doen nu hor. Want na yepi mi e suku. Ach ja…lafu de fanowdu. Ik vergeet bijna op te letten waar ik moet uitstappen. Ai ai ai Dayenne!
Feit is ik heb nog steeds niet de hulp gevonden die ik voor mijn vriendin zoek. Maaaaaaaar ik voel me wel gezegend dat ik nog kan relativeren en lachen ondanks de pijn.
Sani de sani no de te den no miti yu ete.
Senior Denneboom…..Ik kom eraan.
Skrifi uma:
© Dayenne Denneboom
© Mamyo Fu Mi Afo
© World Of Poetry

Goedemorgen Kliko, hallo Madonna

Niet 1 mond noch die lippen konden “goedemorgen” zeggen toen de conductrice om 7.26u vanmorgen iedereen welkom heette in de trein. Ok…mijn mond en lippen waren de enige die ook nog luidkeels ‘goedemorgen’ terug zeiden. Ik voelde me bijna schuldig dat ik de conductrice had beantwoord. En er zaten en stonden minimaal 20 personen daar. Het waren Nederlanders, niet Nederlanders, expats, scholieren, stagiaires, vakantiegangers…..kortom…..het waren mensen. Maar blijkbaar is het echt een opgave voor de ene kaak om liefde te bedrijven met de andere kaak om vervolgens contact te zoeken met de tong die vervolgens gretig moet schuren met het gehemelte die op zijn beurt de huig begroet om gezamenlijk iets van geluid te produceren dat zorgt voor een groet.
A mofo tak: “ef mi gi unu wan wroko un sa go man?”
Eh en zijn dezelfde mensen die een hele hoop te klagen hebben over hoe Nederland en de mensheid is veranderd. Un libi mi jere. Parkeer mij alstublieft?!
Precies zo snap ik het niet dat als je in een chatgesprek in Whats App of andere social media vraagt hoe het met iemand gaat en diegene niet eens na 2 dagen vraagt hoe het met die puist op je voorhoofd gaat. Dus je hoeft niet naar mij te vragen toch…..maar op zijn minst die puist op mijn voorhoofd. Want ik chat niet met vreemden dus dan weet je dat mi ede e verzamel poisi. Of vraag faf den finga di e typ fu aksi faf yu. Maar nee……je wil mijn energie opvreten met die bere furu levensverhalen en ervaringen van je. E tek’ mi yeye, yesi nanga ede leki vuilnisbak. Dan niet eens dat je oprecht geïnteresseerd bent in Dayenne. Ondertussen weet ik dat niet iedereen de skills heeft om een gelijkaardige vriendschap te hebben en die te onderhouden. Maar ik zeg je mijn schat….zoek een andere persoon die je als vuilnisbak kan gebruiken. Kliko no e wroko gi mi moro. Ik wil je Kliko zijn als je ook mijn Kliko kan en wil zijn. En ik kan je alvast zeggen dat ik niet hoef te wachten op oud op nieuw om die voornemens te implementeren. Let dya m’e pai invoerrechten.
Als mensen je kennen als pasensi uma, de vrouw die niet veroordeeld, de vrouw die een lange rek heeft, de vrouw die veel kan incasseren dan den e denki dat den kan krasi den bakasei her’ dei mek’ a lusu a trangabere na yu tapu. Met andere woorden dat ze je heus als Kliko willen gebruiken.
Groet mooi, want Madonna zingt “de show is over say goodbye”
Mi kabla!

Don’t mistake my kindness for weakness!

Mi boto!
Mi peri!
Sama wani kon!
Mi taanpu de!

Skwala e dyugu dyugu difrenti fasi
Kloks tjoebloem tjoebloem
Mi e suku’f doro syoro
Fu di mi sabi na haswa fasi mi de

Mi na pikin fu mama nanga papa
Mi na afo pkin fu mi Afo
Den Poti mi sdon
Sori mi den marki tapu den mamyo

Fu dati ede den kai mi: Mamyo Fu Mi Afo!

Don’t mistake my kindness for weakness!
Kap m’anga owru…mi de
Trowe mi na liba……Mi kren kon na syoro baka

Ala fasi mi de
Winsi te mi siki….mi de
Winsi….mi e sari….mi de
Winsi na prakser’ broki mi de….mi de…..
Mi de na fasi di e fiti

Man de na opo….man de na bilo!
No suku mi mofo ma suku fu kowru mi ati te a e bron
Teki futu lon psa
Yari e tapu
Ma wan nyun wan sa opo
Luku bun
Begi pardon
Gi daasi!
Gi teri!

Sabi dati mi…..mi Mamyo Fu Mi Afo….mi nai fele!

A GO!

Skrifi uma: Dayenne Denneboom sobun Mamyo Fu Mi Afo

Retteketet naar het lekkerste bed

Ik ben gezegend met 39 mooie jaren op deze aardbodem. Ik heb het een en ander meegemaakt in mijn leven en desondanks heb ik tot nu toe geen miserabel leven gehad.
Op de een of andere manier heb ik me op de meest mooie en bijzondere manieren kunnen manoeuvreren door mijn leven. Het was vallen en opstaan. Doorgaans was het meer staan dan vallen. Meer zitten en lopen dan gestrekt liggen. Over liggen gesproken….Ik heb laatst mogen ervaren hoe belangrijk en lekker het is om jezelf op een goed bed te begeven. Een goed matras, een goede lattenbodem…..gewoon een goed bed. Het is zo doorslaggevend voor een goede nachtrust. Even zo een kussen doorslaggevend is. Ik denk dat we er niet echt bij stil staan hoe belangrijk een goed bed is even zo het ook belangrijk is veel aandacht aan onze voeten te besteden in de vorm van verzorging. Zijn van die dingen die we als gewoon bestempelen. Terug naar dat bed……welllll…..Ik heb in de 39 jaren die ik leef never op zo een lekker bed geslapen. Ik weet niet als de hemel echt zaligmakend is, want ben er nooit geweest, maar spreekwoordelijk is dat bed HEMELS! Nog nooit wilde ik in een bed blijven liggen, omdat het zo lekker ligt. Dus ik moest opstaan, maar wilde en kon niet. Even dacht ik: a bedi kroi mi. Maar toen dacht ik: nee dat no kan, want een bed is een ding en heeft geen kra. Dus dat bed ligt zo lekker of beter gezegd: ik lag zo lekker op het bed dat ik bijna een maand onbetaald verlof zou willen nemen om van dat bed te genieten. Retteket naar het lekkerste bed. Een bed associeer ik met tot rust komen, de liefde bedrijven, ziekbed, slapen en ga zo maar door. Wat een bed allemaal op zijn naam kan hebben. Maar op dit moment associeer ik het alleen met rust en me gelukkig voelen. Zo intens gelukkig voelen puur, omdat het liggen zaligmakend aanvoelde. Hoe is het mogelijk dat een bed dat heeft kunnen doen. De rust die ik voelde heb ik in geen eeuwigheid gevoeld.
Ik ervoer de meerwaarde van het tot rust komen en jezelf rust gunnen. Wat een openbaring!
Retteket naar het lekkerste bed.