Don’t mistake my kindness for weakness!

Mi boto!
Mi peri!
Sama wani kon!
Mi taanpu de!

Skwala e dyugu dyugu difrenti fasi
Kloks tjoebloem tjoebloem
Mi e suku’f doro syoro
Fu di mi sabi na haswa fasi mi de

Mi na pikin fu mama nanga papa
Mi na afo pkin fu mi Afo
Den Poti mi sdon
Sori mi den marki tapu den mamyo

Fu dati ede den kai mi: Mamyo Fu Mi Afo!

Don’t mistake my kindness for weakness!
Kap m’anga owru…mi de
Trowe mi na liba……Mi kren kon na syoro baka

Ala fasi mi de
Winsi te mi siki….mi de
Winsi….mi e sari….mi de
Winsi na prakser’ broki mi de….mi de…..
Mi de na fasi di e fiti

Man de na opo….man de na bilo!
No suku mi mofo ma suku fu kowru mi ati te a e bron
Teki futu lon psa
Yari e tapu
Ma wan nyun wan sa opo
Luku bun
Begi pardon
Gi daasi!
Gi teri!

Sabi dati mi…..mi Mamyo Fu Mi Afo….mi nai fele!

A GO!

Skrifi uma: Dayenne Denneboom sobun Mamyo Fu Mi Afo

Advertenties

Retteketet naar het lekkerste bed

Ik ben gezegend met 39 mooie jaren op deze aardbodem. Ik heb het een en ander meegemaakt in mijn leven en desondanks heb ik tot nu toe geen miserabel leven gehad.
Op de een of andere manier heb ik me op de meest mooie en bijzondere manieren kunnen manoeuvreren door mijn leven. Het was vallen en opstaan. Doorgaans was het meer staan dan vallen. Meer zitten en lopen dan gestrekt liggen. Over liggen gesproken….Ik heb laatst mogen ervaren hoe belangrijk en lekker het is om jezelf op een goed bed te begeven. Een goed matras, een goede lattenbodem…..gewoon een goed bed. Het is zo doorslaggevend voor een goede nachtrust. Even zo een kussen doorslaggevend is. Ik denk dat we er niet echt bij stil staan hoe belangrijk een goed bed is even zo het ook belangrijk is veel aandacht aan onze voeten te besteden in de vorm van verzorging. Zijn van die dingen die we als gewoon bestempelen. Terug naar dat bed……welllll…..Ik heb in de 39 jaren die ik leef never op zo een lekker bed geslapen. Ik weet niet als de hemel echt zaligmakend is, want ben er nooit geweest, maar spreekwoordelijk is dat bed HEMELS! Nog nooit wilde ik in een bed blijven liggen, omdat het zo lekker ligt. Dus ik moest opstaan, maar wilde en kon niet. Even dacht ik: a bedi kroi mi. Maar toen dacht ik: nee dat no kan, want een bed is een ding en heeft geen kra. Dus dat bed ligt zo lekker of beter gezegd: ik lag zo lekker op het bed dat ik bijna een maand onbetaald verlof zou willen nemen om van dat bed te genieten. Retteket naar het lekkerste bed. Een bed associeer ik met tot rust komen, de liefde bedrijven, ziekbed, slapen en ga zo maar door. Wat een bed allemaal op zijn naam kan hebben. Maar op dit moment associeer ik het alleen met rust en me gelukkig voelen. Zo intens gelukkig voelen puur, omdat het liggen zaligmakend aanvoelde. Hoe is het mogelijk dat een bed dat heeft kunnen doen. De rust die ik voelde heb ik in geen eeuwigheid gevoeld.
Ik ervoer de meerwaarde van het tot rust komen en jezelf rust gunnen. Wat een openbaring!
Retteket naar het lekkerste bed.

Vrouwtje besef en mijn spiegel

Ik hoor iemand ineens keihard gillen. Ik schrik……..wat is er nu weer aan de hand? Mijn hart gaat sneller kloppen. De laatste keer dat mijn hart zo tekeer ging was………..vanmorgen. Niet eens zo lang geleden denk ik dan bij mezelf. Plots stopt het gegil en kijk om me heen om na te gaan als ik iets kan waarnemen. Komt er beweging vanuit een onbekende hoek? Een paar seconden blijf ik nog staan, maar besluit dan om door te lopen. Voordat ik het weet begeef ik me in mijn eigen wereld. De wereld waarin denken en overdenken elkaar ontmoeten. De plek waar fantasie en creatie elkaars vrienden zijn. Vrouwtje besef stelt mij de vraag als ik er klaar voor ben om de volgende stap te nemen. Ik denk bij mezelf: ‘je gaat heel lang wachten op een antwoord’. Eeuwig en altijd wil ze mij met mezelf confronteren. Waarom doet ze dit eigenlijk? Ik vind het zo vervelend wanneer ze dit doet, maar ik moet toch lachen omdat ze altijd gelijk heeft. ‘Ik heb toch gezegd dat ik naar het strand zou gaan om uit te waaien? Dat heb ik toch gedaan?’, zeg ik aan haar. Zo brutaal dat ze is zegt ze me dat ze me een andere vraag gesteld heeft die ik nu wijselijk probeer te negeren. ‘Maar die ene sma negeert ook wijselijk mijn vragen en opmerkingen’, zeg ik dan. Waarop vrouwtje besef aangeeft dat ze niks te maken heeft met die andere sma. ‘En hoe noem je een waardige vrouw een sma?’, vraagt ze bijna in shock. Eh sang vrouwtje besef e tak’ tak’ furu jere. Ik zit hier totaal niet op te wachten. Ik zit al met mezelf en vragen die ik al dan niet wil beantwoorden en dan gaat ze nu vragen stellen waar ik gewoon niet over na wil denken. Soms wordt je zo met jezelf en situaties geconfronteerd en zou je het liefst over tientallen jaren willen nadenken over de situaties. En soms heel soms weet je dat je niet tientallen jaren hebt of moet willen nemen om over dingen na te denken. Confrontatie is er erger dan karma. Of toch niet? Eh I really do not know. Ik staar voor me uit en hoor vrouwtje besef tetteren: ‘now a no man taki. Dan luk’ en gi mi…ai waka e yepi tra sma nanga den srefi ma fu sdon denki abra en srefi a no d’a oso’. Eh dus ik had het niet meer. Ik begon zo te lachen dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Maar vrouwtje besef heeft het gewoon aan het rechte eind. Zo gaat dat ook. Voor anderen kunnen we alles goed uiteen zetten en goede adviezen geven en hebben we een perfecte view op zaken, maar voor onszelf gaat dat iets lastiger. En soms kost het ons niets om de eerlijke conversatie met onszelf aan te gaan. Maar SOMS………mi gai. Dus i wan bonk a spikri mek’ gron brok’ en. Je durft dan niet in de spiegel te kijken ondanks je weet dat het gewoon nodig is. Want hoe lang ga je niet durven te kijken in de spiegel om te beseffen dat je kapsel wel of niet goed zit? En je wil niet in onzekerheid rondlopen met de gedachten dat a kapsel froks. Dus uiteindelijk ga je toch in die spiegel kijken. En achteraf blij zijn dat je dat toch hebt gedaan. Dus er rest mij maar 1 ding om te doen vrouwtje besef………en dat is NU in de spiegel kijken!

A walk to freedom

Meneer en mevrouw besef

© Dayenne Denneboom

Het is 1.37 uur in de nacht en mijn gedachten zijn overal. Soms heb je van die momenten waarbij er door een blikseminslag of regenbui je ineens je leven als een film aan je ziet voorbij gaan. Dat is mij dus overkomen. Ik zag beelden voorbij flitsen die ik weg had gestopt en die voor mij gevoelsmatig bestonden, maar waarvan ik al dan niet van het bestaan af wist. Ik sta gewoon versteld van hoeveel je als mens met je kan meedragen. Elk van ons heeft een rugzak. Niemand van ons heeft vrijstelling hierop. We dragen allemaal die ene rugzak met ons mee. Als we het onderweg hebben leeggegooid of dat er nog propjes en tandenstokers in zitten. De rugzak blijft. Onderweg is er altijd wel iets dat je in de rugzak kan of moet zetten om deze uiteindelijk weer op te ruimen. Waar ik dus niet van hou en  wat ik niet kan hebben is dat er mensen op deze aardbodem lopen die de durf hebben hun rugzak met die van een ander te vergelijken. Want hun rugzak is groter en zwaarder dan die van een andere persoon. PARDON???? Je moet jouw rugzak never nooit vergelijken met die van een andere, want rugzak blijft rugzak. Daarom is jouw rugzak van jou en mijn rugzak van mij. Als je nou een Eastpak hebt of een onbekend merk. Tas tan tas. Oh ja ik had het over die beelden die ik voorbij zag flitsen. Plots werd ik intens verdrietig. Niet van de beelden, maar het besef wat de beelden inhielden. Het besef was heftiger dan de beelden zelf. Hoe is dat mogelijk zou je denken? Mijn klomp brak die ik niet eens aan had. Ondertussen is het 1.49 uur en zit nog steeds tegen een beeldscherm aan te kijken en typen mijn vingers blind zoals mevrouw Tushuizen mij dat op het ROC heeft geleerd. Er lijkt geen einde te komen aan de gedachten die zich nomo nomo aan mij kenbaar willen maken. Maar ik moet wel gaan slapen bedenk ik mij ineens. Maar nee meneer en mevrouw besef e pusu den srefi kon. Ik besluit mijn hoofd nat te maken om zo meneer en mevrouw besef toegang te weigeren. Het lijkt alsof ze mij de rug toe willen keren en vertrekken. Mi breti, want a no a yuru f’en jere. Ik weet dat ze terug zullen komen en heb daar geen moeite mee, maar niet op dit moment van de nacht. Ik heb betere dingen te doen: slapen! Op een later moment zal ik met meneer en mevrouw dealen. Ze hebben laten doorschemeren enkele filmproducties, door mij geregisseerd, niet op prijs te stellen. En willen verhaal komen halen. Is toch wat noh? En ik heb niet eens een Oscar of andere prijs gewonnen met die filmproducties en toch willen ze verhaal komen halen. Zelf vind ik de filmproducties niet van goede kwaliteit en best wel beschamend, omdat ik deze zelf heb geregisseerd en figurant en starring tegelijk was. Ai boi………luku san o miti mi dya. Ondertussen is het 02.00 uur in de nacht. Meneer en mevrouw besef staan in de deuropening on their way to hit te road like Jack. Dus ik ga maar proberen te slapen. Ondertussen is het 02.05 uur. A SARI

© Dayenne Denneboom

None but ourselves can free our minds

‘Tik tak, tik tak’ doet de klok die aan de wand hangt. ‘Schiet op, schiet op’ zegt de stem van mijn ZIJN. Al geruime tijd worstel ik met het feit dat ik weer actief met mezelf bezig moet zijn. Ik ben met zoveel dingen bezig behalve consequent actief met mezelf bezig te zijn. Het is niet dat ik niet met mezelf bezig ben, maar niet in de mate zoals ik dat van mezelf ken; zoals dat voor mij past en waardoor ik ook baat bij heb. 2 weken geen blog gepubliceerd en heb daarom op deze bijzondere dag de tijd ervoor vrij gemaakt. Dit is ook onderdeel van het proces en besef dat niemand anders dan THE SELF het moet en zal doen. ‘None but ourselves can free our minds’ brada Bob Marley e singi ma na so a de  tu. Omeni fu wi no ankra na ini den eigi katibo. Mi sosrefi ankra na ini di fu mi. Gelukkig ben ik omringd door 2 sterke vrouwen die mij de spiegel voorhouden. Eigenlijk 3, want ik ben 1 van de 3. Ik hou mezelf de spiegel voor alleen keer ik die spiegel dan soms zelf weer om. Volg mi noh: nee dalijk. Nee morgen. Nee as’ fatu, kaw dede, buriki bere lontu. Alleen geklets. Praatjes van mezelf naar mezelf. Ondertussen na dis’ e tek’ mi: tik tak, tik tak. Want het leven gaat door. Ondertussen zijn er voor je het weet 5 jaren of 50 jaren voorbij en ete y’e taki: dalijk, straks en morgen. Ik zei eerder dat ik met andere dingen bezig ben en dan is het niet eens go na dansi, dagelijks uren aan de telefoon hangen, sdon na terras of afspreken met kennissen. Want ef na’f dati zou ik mezelf nog meer kwalijk nemen, maar geen enkele reden is een reden om niet actief en consequent met jouw mentaal, spiritueel, health, artistiek en mentaal leven bezig te zijn. Lees het goed: geen enkele reden is hiervoor een reden. Tide na tide Dayenne. Tide na tide Mamyo Fu Mi Afo. Tide na tide jij die dit leest. No wan yuru na dandan oloisi wan libisma mag afrontu ensrefi. Ik weet dat er ook velen zijn die mijn blogs ontvangen en geen tijd vrij kunnen maken het te lezen. Kan ik ze kwalijk nemen? Nee, want iedereen gaat selectief te werk en maakt duidelijk bewuste of onbewuste keuzes.
Op deze bijzondere dag heb ik de harde afspraak met mezelf gemaakt er actief en consequent voor mezelf te zijn. None but ourselves can free our minds.

B.B. King en vertrouwen

Ik zit in de trein en luister via Spotify naar ‘Hold that train’ van B.B. King. Hij verzoekt de conducteur luidkeels om de machinist te waarschuwen de motor van de trein niet te starten en niet weg te rijden. De snaardrum gaat heel traag 1,2 pekak 1,2 pekak en plots een tempo tadadadadada.

B.B. King moét en zal de trein hebben om naar California te gaan waar zijn geliefde op hem wacht. Meanwhile staat de trein, waarin ik mij begeef, met enige vertraging bij Amsterdam Muiderpoort stil. Op het moment dat de trein zal optrekken rent er een jongeman de trap op in de hoop de trein toch te halen, maar de deuren slaan net voor zijn neus dicht. Hij valt op zijn knieën, zet zijn hand voor zijn gezicht en begint heel hard te huilen. Ondertussen zingt B.B. King nog steeds klagend in mijn oor: ‘Hold that train, conductor. Please don’t let that engineer start. Hold that train, conductor. Please don’t let that engineer start. Well, I wanna ride your train this morning. Just to ease my achin’ heart’.

Ik vraag me af als de jongeman die de trein heeft gemist ook bijna de droom van zijn leven laat schieten. Wat is de noodzaak dat hij de trein niet kon missen? Niet voor niets valt hij op zijn knieën en begint te huilen. De trein trekt langzaam op en ik zie de jongeman nog net in mijn ooghoeken verdwijnen. Op een of andere manier raakt het mij diep, omdat ik aanvoel dat het noodzaak was dat hij de trein moest halen. Je laat jezelf niet zomaar in de spits op het perron vallen om te huilen dat i las wan loco. Mi no bri so. Er zijn vaak momenten in ons leven waarbij we iets hebben uitgestippeld en het noodzakelijk vinden om dat graag gedaan te krijgen. Er zijn ook van die momenten dat datgene wat we willen voor ons noodzakelijk is, maar door het universum helaas niet als noodzaak wordt gezien. Dan soms w’e feti fu du wan sani, maar plots krijgt de zaak een andere wending. In zo een geval kan je teleurgesteld raken, boos worden of gefrustreerd raken. Het lijkt alsof je geen controle meer hebt over zaken en misschien dreig je het overzicht ook kwijt te raken.

En jullie raden het nooit……..terwijl ik deze blog schrijf gebeurt er plots een soortgelijke situatie. Ik druk per ongeluk op een of andere toets op het toetsenbord en zie ineens een leeg tekstvak. Ik schrik en roep ‘mi jeden, neeeeeeeeeeeeee’ en ben even stil. Ik denk dat het zo moest zijn dat ik deze blog niet met jullie moet delen. Ik vraag mezelf tegelijkertijd af hoe ik dit kan oplossen. Is er een manier hoe ik de tekst kan terughalen of moet ik het gewoon doen met een lege tekstvak? Ik kijk even rond en zie een ‘ongedaan maken’ button en klik daarop. YES! De tekst is terug. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ineens krijgt het verhaal een totaal andere wending. Ik weet nu nog meer hoe de jongeman op het perron zich gevoeld moet hebben. Hopelijk heeft zijn verhaal ook een andere wending gekregen. Ik hoop dat hij ineens eraan dacht om de tram te pakken naar Amsterdam Centraal en aldaar zijn long lost love of his life ineens tegen te komen. Hij is blij dat hij niet de trein heeft gepakt………..

Mona’oha……..Mona’oha means trust!

Zorg, maar geen zorgen

Op de achtergrond hoor ik het geluid van de trein terwijl ik naast mijn moeder op bed lig. De lucht is grijs gekleurd en de zon laat het meedogenloos afweten. Ik laat het niet afweten en heb ervoor gekozen er te zijn voor mijn moeder voor, tijdens en na de operatie. Gisteren was zo een dag waarbij ze veel pijn had en duizelig was door de pijnstillers. Ik stond naast haar bed en keek haar aan en bedacht mij dat ik haar nooit en te nimmer alleen zou laten in deze toestand. Mijn gedachten maakten een pelgrimstocht naar de mensen die na de operatie aan hun lot worden overgelaten. In de ochtend is de thuiszorg er die ze komt wassen. Zeg maar gerust afvegen, want no wan enkri wassen mi syi drape. In de avonduren komt de thuiszorg weer voor een trombose prik ma no wan enkri wasse e wasse of vege e vege. Van wassen in de avond is er in de Nederlandse maatschappij geen sprake. Tenzij je ervoor kiest in de ochtend niet gewassen (lees geveegd) te willen worden. Maar ze wassen/vegen je niet in de ochtend én de avond. 1 keer in de week een thuishulp over de vloer voor de schoonmaak. En 2 keer week een fysiotherapeut die helpt met de oefeningen. (Protocol) Maar voor de rest ben je aangewezen op je naaste. Vooral als je graag wil dat het herstel voorspoedig verloopt dan heb je echt in de eerste 6 weken gewoon mensen/mantelzorgers nodig. Hangt natuurlijk ook per persoon en per situatie af. Ik had vorig jaar een cliënt die niemand had om haar bij te staan na de knieoperatie. Haar man kon maar een week vrij krijgen en moest daarna weer werken vanwege ‘no work no pay’. Dus in zijn situatie kreeg hij niet uitbetaald als hij thuis bleef. Het gevolg voor deze cliënt is wel dat ze heel moeilijk loopt, omdat haar knie niet op de juiste manier is hersteld. Ze belastte haar knie, omdat ze door beperkte zorg heel veel zelf moest doen m.u.v. zondag en niet veel rust had. Zondag was haar man thuis en kon haar dan bijstaan. Ik vind het bijna ongehoord dat er zat mensen zijn die aan hun lot worden overgelaten. Denk maar aan de seniorenburgers. Gelukkig zijn er ook vrijwilligers die ingezet kunnen worden voor een babbeltje of het doen van boodschappen bij de supermarkt. Maar die vrijwilligers zijn er niet voor mensen met een zgn. ‘simpele’ knieoperatie of anders. Die kunnen er niet 1×24 uur zijn voor deze groep mensen. De mantelzorgers die de taak op zich nemen de zorg te verlenen en zich volledig in te zetten voor degene die ze zorg bieden: ‘big up gi unu’. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik ben wel blij dat ik het kan en mag doen. Vooral omdat ik weet dat er in deze maatschappij mensen leven die eenzaam zijn en/of aan hun lot worden overgelaten. Ik zie beperkt de village mentaliteit in Nederland óók binnen de Surinaamse gemeenschap. Want velen van ons blerren over den ptata, maar breek mij de bek niet open over mijn eigen mensen. Village waren velen thuis na ini Sranan ma di den tan langa dya dan a village firi lon gwe libi den. Velen zullen dit herkennen wat ik aanhaal. De goede niet nagesproken. Wan bun wan de ete. Tangi gi den! Weer raast er een trein voorbij….Ik ga nu maar opstaan om de dag te beginnen. Wederom een nieuwe dag met mijn moeder. Zorg, maar geen zorgen!