Meneer en mevrouw besef

© Dayenne Denneboom

Het is 1.37 uur in de nacht en mijn gedachten zijn overal. Soms heb je van die momenten waarbij er door een blikseminslag of regenbui je ineens je leven als een film aan je ziet voorbij gaan. Dat is mij dus overkomen. Ik zag beelden voorbij flitsen die ik weg had gestopt en die voor mij gevoelsmatig bestonden, maar waarvan ik al dan niet van het bestaan af wist. Ik sta gewoon versteld van hoeveel je als mens met je kan meedragen. Elk van ons heeft een rugzak. Niemand van ons heeft vrijstelling hierop. We dragen allemaal die ene rugzak met ons mee. Als we het onderweg hebben leeggegooid of dat er nog propjes en tandenstokers in zitten. De rugzak blijft. Onderweg is er altijd wel iets dat je in de rugzak kan of moet zetten om deze uiteindelijk weer op te ruimen. Waar ik dus niet van hou en  wat ik niet kan hebben is dat er mensen op deze aardbodem lopen die de durf hebben hun rugzak met die van een ander te vergelijken. Want hun rugzak is groter en zwaarder dan die van een andere persoon. PARDON???? Je moet jouw rugzak never nooit vergelijken met die van een andere, want rugzak blijft rugzak. Daarom is jouw rugzak van jou en mijn rugzak van mij. Als je nou een Eastpak hebt of een onbekend merk. Tas tan tas. Oh ja ik had het over die beelden die ik voorbij zag flitsen. Plots werd ik intens verdrietig. Niet van de beelden, maar het besef wat de beelden inhielden. Het besef was heftiger dan de beelden zelf. Hoe is dat mogelijk zou je denken? Mijn klomp brak die ik niet eens aan had. Ondertussen is het 1.49 uur en zit nog steeds tegen een beeldscherm aan te kijken en typen mijn vingers blind zoals mevrouw Tushuizen mij dat op het ROC heeft geleerd. Er lijkt geen einde te komen aan de gedachten die zich nomo nomo aan mij kenbaar willen maken. Maar ik moet wel gaan slapen bedenk ik mij ineens. Maar nee meneer en mevrouw besef e pusu den srefi kon. Ik besluit mijn hoofd nat te maken om zo meneer en mevrouw besef toegang te weigeren. Het lijkt alsof ze mij de rug toe willen keren en vertrekken. Mi breti, want a no a yuru f’en jere. Ik weet dat ze terug zullen komen en heb daar geen moeite mee, maar niet op dit moment van de nacht. Ik heb betere dingen te doen: slapen! Op een later moment zal ik met meneer en mevrouw dealen. Ze hebben laten doorschemeren enkele filmproducties, door mij geregisseerd, niet op prijs te stellen. En willen verhaal komen halen. Is toch wat noh? En ik heb niet eens een Oscar of andere prijs gewonnen met die filmproducties en toch willen ze verhaal komen halen. Zelf vind ik de filmproducties niet van goede kwaliteit en best wel beschamend, omdat ik deze zelf heb geregisseerd en figurant en starring tegelijk was. Ai boi………luku san o miti mi dya. Ondertussen is het 02.00 uur in de nacht. Meneer en mevrouw besef staan in de deuropening on their way to hit te road like Jack. Dus ik ga maar proberen te slapen. Ondertussen is het 02.05 uur. A SARI

© Dayenne Denneboom

Advertenties

None but ourselves can free our minds

‘Tik tak, tik tak’ doet de klok die aan de wand hangt. ‘Schiet op, schiet op’ zegt de stem van mijn ZIJN. Al geruime tijd worstel ik met het feit dat ik weer actief met mezelf bezig moet zijn. Ik ben met zoveel dingen bezig behalve consequent actief met mezelf bezig te zijn. Het is niet dat ik niet met mezelf bezig ben, maar niet in de mate zoals ik dat van mezelf ken; zoals dat voor mij past en waardoor ik ook baat bij heb. 2 weken geen blog gepubliceerd en heb daarom op deze bijzondere dag de tijd ervoor vrij gemaakt. Dit is ook onderdeel van het proces en besef dat niemand anders dan THE SELF het moet en zal doen. ‘None but ourselves can free our minds’ brada Bob Marley e singi ma na so a de  tu. Omeni fu wi no ankra na ini den eigi katibo. Mi sosrefi ankra na ini di fu mi. Gelukkig ben ik omringd door 2 sterke vrouwen die mij de spiegel voorhouden. Eigenlijk 3, want ik ben 1 van de 3. Ik hou mezelf de spiegel voor alleen keer ik die spiegel dan soms zelf weer om. Volg mi noh: nee dalijk. Nee morgen. Nee as’ fatu, kaw dede, buriki bere lontu. Alleen geklets. Praatjes van mezelf naar mezelf. Ondertussen na dis’ e tek’ mi: tik tak, tik tak. Want het leven gaat door. Ondertussen zijn er voor je het weet 5 jaren of 50 jaren voorbij en ete y’e taki: dalijk, straks en morgen. Ik zei eerder dat ik met andere dingen bezig ben en dan is het niet eens go na dansi, dagelijks uren aan de telefoon hangen, sdon na terras of afspreken met kennissen. Want ef na’f dati zou ik mezelf nog meer kwalijk nemen, maar geen enkele reden is een reden om niet actief en consequent met jouw mentaal, spiritueel, health, artistiek en mentaal leven bezig te zijn. Lees het goed: geen enkele reden is hiervoor een reden. Tide na tide Dayenne. Tide na tide Mamyo Fu Mi Afo. Tide na tide jij die dit leest. No wan yuru na dandan oloisi wan libisma mag afrontu ensrefi. Ik weet dat er ook velen zijn die mijn blogs ontvangen en geen tijd vrij kunnen maken het te lezen. Kan ik ze kwalijk nemen? Nee, want iedereen gaat selectief te werk en maakt duidelijk bewuste of onbewuste keuzes.
Op deze bijzondere dag heb ik de harde afspraak met mezelf gemaakt er actief en consequent voor mezelf te zijn. None but ourselves can free our minds.

B.B. King en vertrouwen

Ik zit in de trein en luister via Spotify naar ‘Hold that train’ van B.B. King. Hij verzoekt de conducteur luidkeels om de machinist te waarschuwen de motor van de trein niet te starten en niet weg te rijden. De snaardrum gaat heel traag 1,2 pekak 1,2 pekak en plots een tempo tadadadadada.

B.B. King moét en zal de trein hebben om naar California te gaan waar zijn geliefde op hem wacht. Meanwhile staat de trein, waarin ik mij begeef, met enige vertraging bij Amsterdam Muiderpoort stil. Op het moment dat de trein zal optrekken rent er een jongeman de trap op in de hoop de trein toch te halen, maar de deuren slaan net voor zijn neus dicht. Hij valt op zijn knieën, zet zijn hand voor zijn gezicht en begint heel hard te huilen. Ondertussen zingt B.B. King nog steeds klagend in mijn oor: ‘Hold that train, conductor. Please don’t let that engineer start. Hold that train, conductor. Please don’t let that engineer start. Well, I wanna ride your train this morning. Just to ease my achin’ heart’.

Ik vraag me af als de jongeman die de trein heeft gemist ook bijna de droom van zijn leven laat schieten. Wat is de noodzaak dat hij de trein niet kon missen? Niet voor niets valt hij op zijn knieën en begint te huilen. De trein trekt langzaam op en ik zie de jongeman nog net in mijn ooghoeken verdwijnen. Op een of andere manier raakt het mij diep, omdat ik aanvoel dat het noodzaak was dat hij de trein moest halen. Je laat jezelf niet zomaar in de spits op het perron vallen om te huilen dat i las wan loco. Mi no bri so. Er zijn vaak momenten in ons leven waarbij we iets hebben uitgestippeld en het noodzakelijk vinden om dat graag gedaan te krijgen. Er zijn ook van die momenten dat datgene wat we willen voor ons noodzakelijk is, maar door het universum helaas niet als noodzaak wordt gezien. Dan soms w’e feti fu du wan sani, maar plots krijgt de zaak een andere wending. In zo een geval kan je teleurgesteld raken, boos worden of gefrustreerd raken. Het lijkt alsof je geen controle meer hebt over zaken en misschien dreig je het overzicht ook kwijt te raken.

En jullie raden het nooit……..terwijl ik deze blog schrijf gebeurt er plots een soortgelijke situatie. Ik druk per ongeluk op een of andere toets op het toetsenbord en zie ineens een leeg tekstvak. Ik schrik en roep ‘mi jeden, neeeeeeeeeeeeee’ en ben even stil. Ik denk dat het zo moest zijn dat ik deze blog niet met jullie moet delen. Ik vraag mezelf tegelijkertijd af hoe ik dit kan oplossen. Is er een manier hoe ik de tekst kan terughalen of moet ik het gewoon doen met een lege tekstvak? Ik kijk even rond en zie een ‘ongedaan maken’ button en klik daarop. YES! De tekst is terug. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ineens krijgt het verhaal een totaal andere wending. Ik weet nu nog meer hoe de jongeman op het perron zich gevoeld moet hebben. Hopelijk heeft zijn verhaal ook een andere wending gekregen. Ik hoop dat hij ineens eraan dacht om de tram te pakken naar Amsterdam Centraal en aldaar zijn long lost love of his life ineens tegen te komen. Hij is blij dat hij niet de trein heeft gepakt………..

Mona’oha……..Mona’oha means trust!

Zorg, maar geen zorgen

Op de achtergrond hoor ik het geluid van de trein terwijl ik naast mijn moeder op bed lig. De lucht is grijs gekleurd en de zon laat het meedogenloos afweten. Ik laat het niet afweten en heb ervoor gekozen er te zijn voor mijn moeder voor, tijdens en na de operatie. Gisteren was zo een dag waarbij ze veel pijn had en duizelig was door de pijnstillers. Ik stond naast haar bed en keek haar aan en bedacht mij dat ik haar nooit en te nimmer alleen zou laten in deze toestand. Mijn gedachten maakten een pelgrimstocht naar de mensen die na de operatie aan hun lot worden overgelaten. In de ochtend is de thuiszorg er die ze komt wassen. Zeg maar gerust afvegen, want no wan enkri wassen mi syi drape. In de avonduren komt de thuiszorg weer voor een trombose prik ma no wan enkri wasse e wasse of vege e vege. Van wassen in de avond is er in de Nederlandse maatschappij geen sprake. Tenzij je ervoor kiest in de ochtend niet gewassen (lees geveegd) te willen worden. Maar ze wassen/vegen je niet in de ochtend én de avond. 1 keer in de week een thuishulp over de vloer voor de schoonmaak. En 2 keer week een fysiotherapeut die helpt met de oefeningen. (Protocol) Maar voor de rest ben je aangewezen op je naaste. Vooral als je graag wil dat het herstel voorspoedig verloopt dan heb je echt in de eerste 6 weken gewoon mensen/mantelzorgers nodig. Hangt natuurlijk ook per persoon en per situatie af. Ik had vorig jaar een cliënt die niemand had om haar bij te staan na de knieoperatie. Haar man kon maar een week vrij krijgen en moest daarna weer werken vanwege ‘no work no pay’. Dus in zijn situatie kreeg hij niet uitbetaald als hij thuis bleef. Het gevolg voor deze cliënt is wel dat ze heel moeilijk loopt, omdat haar knie niet op de juiste manier is hersteld. Ze belastte haar knie, omdat ze door beperkte zorg heel veel zelf moest doen m.u.v. zondag en niet veel rust had. Zondag was haar man thuis en kon haar dan bijstaan. Ik vind het bijna ongehoord dat er zat mensen zijn die aan hun lot worden overgelaten. Denk maar aan de seniorenburgers. Gelukkig zijn er ook vrijwilligers die ingezet kunnen worden voor een babbeltje of het doen van boodschappen bij de supermarkt. Maar die vrijwilligers zijn er niet voor mensen met een zgn. ‘simpele’ knieoperatie of anders. Die kunnen er niet 1×24 uur zijn voor deze groep mensen. De mantelzorgers die de taak op zich nemen de zorg te verlenen en zich volledig in te zetten voor degene die ze zorg bieden: ‘big up gi unu’. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik ben wel blij dat ik het kan en mag doen. Vooral omdat ik weet dat er in deze maatschappij mensen leven die eenzaam zijn en/of aan hun lot worden overgelaten. Ik zie beperkt de village mentaliteit in Nederland óók binnen de Surinaamse gemeenschap. Want velen van ons blerren over den ptata, maar breek mij de bek niet open over mijn eigen mensen. Village waren velen thuis na ini Sranan ma di den tan langa dya dan a village firi lon gwe libi den. Velen zullen dit herkennen wat ik aanhaal. De goede niet nagesproken. Wan bun wan de ete. Tangi gi den! Weer raast er een trein voorbij….Ik ga nu maar opstaan om de dag te beginnen. Wederom een nieuwe dag met mijn moeder. Zorg, maar geen zorgen!

Heilige plek en magical touch

Daar waar de aarde, de lucht, het water, het bos en de wind samenkomen

Het was weer tijd om met Boiky te gaan wandelen. Voordien zat ik op de bank in mijn kaftan en had het benauwd én zweette als bevestiging van een getuigenis van deze fase in mijn leven. Daar ga ik zodadelijk op in. Eerst de wandeling met Boiky…Het was lekker weer en Boiky was ready om te plassen en poepen terwijl ik zat te hopen dat de teken in het gras een andere route dan de onze zouden nemen. Ik zat er niet op te wachten dat hij door een teek werd leeggezogen. Boiky schroomde geen moment om tijdens het wandelen gebruik te maken om achter de parkieten te rennen. Dat terwijl ik genoot van aan de ene kant de zon aan de hemel en aan de andere kant grijze bewolking met enkele regendruppels die probeerden door te komen. Een ware weerspiegeling van het leven: while life is good there can be gray periods within. Nog even en ik zou aankomen op wat voor mij de meest heilige plek in Zaanstad is. De plek waar 5 elementen bij elkaar komen: aarde, lucht, water, bos en wind. Dit is de plek waar ik elke ochtend tijdens mijn meditatiewandeling een stop maak om de dag op te dragen, zorgen achter te laten en bovenal deze 5 elementen in hun volle glorie te zien. Terwijl Boiky liep te snuffelen stond ik bij deze heilige plek en dacht aan het moment dat ik thuis op de bank zat en een gesprek had met een jongedame die bevestigde wat ik voelde en dit getuigde. Ik begon als bevestiging te zweten. Zelf mijn lijf kon er niet onderuit. Er zijn aspecten in mijn geestelijk leven which need to go to the next level. Maar op een of andere manier zit ik vast. En ik weet dat ik het grotendeels zelf doe. Je weet toch wanneer je je eigen drempel bent? En wanneer je jezelf uit twijfel of onzekerheid zit te blokkeren. Onnodig allemaal. Ik kijk ondertussen naar Boiky die achter een andere vogel probeert te rennen. Hij doet het gewoon. Ik dacht: ‘dat is dus wat ik moet doen’. Gewoon doen en gewoon gaan. Tegelijkertijd weet ik ook heel goed dat elke periode zijn ontwikkeling en doorontwikkeling heeft. Niets komt voor zijn tijd. Ondertussen zeg ik tegen mezelf dat het geen vrijbrief is om niet door te pakken en de volgende stap te ondernemen. Boiky kijkt me aan en besef ik dat ik nog steeds bij die heilige plek sta en weet dat Boiky graag door wil wandelen. Ik haal de ‘flat cap’ van mijn hoofd en zeg dank aan de aarde, de lucht, het water, het bos en de wind. Ik bedank voor de ontmoeting met die jongedame die een schakel is naar dat stukje wat voor mij bevrijdend zal werken….die doorontwikkeling……die step to what will be and must be. Ik voel dat ik hier en van dit moment energie krijg. Ook het gesprek heeft mij energie gegeven. Deze wandeling met Boiky geeft me ook energie. Oh ja, Boiky…..Hij kijkt me nog steeds aan. Ik zet mijn flat cap weer op mijn hoofd, neem een slokje water, pak een hondenkoekje voor Boiky en geef hem meteen een magical touch. Deze kapelka* fladdert ongestoord verder.

*kapelka is vlinder in Sranantongo

Bezoek: http://www.merlynmagicaltouch.com

Boiky op onderzoek uit bij zijn heilige plek

Game on or game over?

Foto: © Denise Nelom

Op deze zonnige dag geniet ik bijzonder van het ZIJN. Ik geniet van het creëren en spelen van het spel des leven. Ik heb het spelen niet verleerd en ben daar zo bijzonder blij om. Een maand geleden zei een bijzondere vrouw tegen mij dat ik me zo gelukkig zou voelen zonder 1 cent op zak te hebben. Alles wat ze zei klopt m.u.v. geen cent op zak te hebben. Geld is altijd aanwezig voor iedereen alleen moet het nog fysiek worden aangetrokken. Ik doe en ben niet zweverig. Ik WEET alleen! Geloven doe ik al lang niet meer, want zeg ik: “geloven doen zij die het niet zeker weten.” Voor mij is weten creëren en creëren is ontvangen. Dat doe ik zonder 1 cent hiervoor uit te geven. Rijkdom is bijzonder. Financiële rijkdom, geestelijke rijkdom, spirituele rijkdom,  mentale rijkdom, fysieke rijkdom, planetaire rijkdom en ga zo maar door. Ik laat mijn rijkdom niet afhangen van financiële middelen. Ik heb wel eens geklaagd geen geld te hebben, maar dat is niet iets waar ik te lang bij stil wil blijven staan. Wat je denkt dat trek je weer aan. Dus gauw loslaten dat moni no de. (Dat ik op dat moment geen giraal of chartaal geld heb) Ik blijf met alle inzichten die ik heb en krijg het spel des leven spelen. Als velen wisten hoe dit spel te spelen zouden ze naar mijn mening vele malen relaxter zijn. Als we met zijn allen zouden beseffen dat we allemaal hoofdrolspelers tevens figuranten zijn zouden we het leven niet zo serieus nemen, want we moeten het leven niet zo serieus nemen. Dit betekent niet dat we niet serieus moeten zijn, maar ik bedoel hiermee dat we, vooral westerlingen, de ‘no span’ attitude van de Surinamers zouden moeten adopteren. No span betekent tranquilo oftewel maak je niet druk. Leef en laat leven. Bemoei niet, maar bemoei wel door te scannen wanneer dat wel moet. Tel niet tot tien als je geduld dreigt te verliezen, maar i.p.v. te tellen gewoon je bijzondere dromen visualiseren. Blijf realistisch,  maar weet dat alles mogelijk is en dat vandaag gisteren niet is en morgen nu is. Weet dat we verschillen van elkaar, maar in wezen afgestemd willen zijn op elkaar. Als dit nou bewust of onbewust is. Als wie dan ook zegt dat je lelijk bent gebruik dan de energie om tegen jezelf te zeggen hoe mooi je bent i.p.v. de energie te gebruiken om een discussie aan te gaan dat je wel mooi bent en de ander hiervan te overtuigen. Omhels jezelf en omhels je leefsituatie om zo de nieuwe situatie die je zo graag wilt creëren eveneens te omhelzen. Waardeer jezelf voordat een ander je waardeert….ook al denk je onzeker te zijn. Pak je joystick om het spel des leven te spelen. Game on of game over? It’s up to you!

ZIJ, ZIJ en ik

Ik ontwaakte doordat een vrouwenstem mij riep. Het is 6.05 uur als ik naar de klok kijk. De wc roept mijn naam en beveelt mij een plasje te deponeren in de daarvoor bestemde pot.
Tijdens het plassen vraag ik mij af wie mij riep. Wie is die vrouw nou eigenlijk?  Ik weet dat het vandaag vrouwendag is, maar dat is toch niet de reden dat ik werd geroepen? En wie is ze nou? Ik trek de jas van Boiky aan, bevestig zijn halsband en zo staan we samen om 6.25 uur buiten. Zoals gewoonlijk wandelen we langs het water. Ik begroet Anana, mijn kra en mijn begeleiders en vervolgens de bomen en de vogels die mij elke ochtend trouw opwachten. Ik leun tegen mijn favoriete boom en pak mijn ochtend omhelzing. Opeens zie ik HAAR naar me kijken. Ojee, ZE ziet dat ik een boom omhels. ZE zal wel denken dat ik gek ben. Ik kijk haar recht in HAAR ogen aan. Wat is ZE mooi!! Ik word verlegen van HAAR schoonheid op deze ochtend. Ik heb HAAR al eerder gezien, maar nog nooit van zo dichtbij. Elke keer als ik HAAR zag heb ik eraan gedacht mezelf aan HAAR voor te stellen. Ik heb een lieve wederhelft en ben blij met haar en wilde nooit overspel plegen. En toch dacht ik er deze ochtend echt aan. Ik besluit verder te lopen met Boiky en merk dat ze ook begint te lopen. Beeld ik het mij in of??…Verrek!!! ZE loopt echt mee. Ik wil HAAR aanspreken, maar durf niet. Ik bedenk wan lo openingszinnen. Wat zal ZE wel van me denken? ZE is prachtig gekleed. Bijna oogverblindend mooi. Ik zie volgensmij de kleur grijs en wit. Ik durf niet zo openlijk te kijken. Ik voel me vereerd dat ZIJ in mijn buurt is, maar achtervolgd ZE me echt??? ZE loopt wel nog steeds aan de andere kant. Oh mi jeden. Wat moet ik nu doen? Ik pak mijn telefoon en begin foto’s te maken. Ik doe alsof ik foto’s maak van Boyki, maar wil HAAR eigenlijk op de foto.  Ik zie ineens vogels vliegen die voor HAAR langs vliegen en pak dit moment om een duidelijke foto van haar te nemen. Whatever als ZE denkt ik een foto van HAAR maak. Ik zie HAAR straks toch niet meer…. Ik voel me als een kind zo blij. Volgensmij werd ik vanmorgen geroepen om HAAR te kunnen zien. ZE zegt nu niets dus ik kan er niet achterkomen als ZIJ me riep. Boiky rent heen en weer en ik stop met lopen om van hem te genieten. Goodness!!! ZE is ook gestopt en kijkt me zonder enige schaamte aan. Dus besluit ik HAAR dan ook maar zonder gêne aan te kijken. Ik dacht: ‘gron nanga loktu nanga yu’. Ik kijk ook gewoon. Maar wat nu? Daar stonden we dan. ZIJ daar en ik hier. Ik besloot HAAR te groeten. ‘Goedemorgen’…..het bleef stil. Nu breekt mijn klomp die ik niet aan heb, dacht ik.
Ik kon niet boos worden, omdat ik HAAR adoreer. Ik fantaseerde wreed dat ik mijn leven zou delen met HAAR en mijn wederhelft. The more the merrier. Na 45 minuten van stilte besloot ik terug naar huis te lopen met Boyki. Meneer had al gepoept en tal van plasjes gedaan dus time to go home. Ik kreeg toch geen antwoord van HAAR. Ik stak de straat schuin over en liet HAAR achter me. Daar stond ze mij nog steeds aan te gapen. Ik voelde me op dat moment de meest begeerde vrouw. Ik was ineens wanted…..dacht ik. Tuurlijk wel als ik door zo een schoonheid word bekeken. Jij zou je ook koninklijk voelen dus no klets.
Ik voelde HAAR ogen in mijn rug. Terwijl ik voor me uitkeek zag ik HAAR moeder. Of is het HAAR zus?? Mi no sabi, maar ZE zijn beide super mooi. Voor het gemak zeg ik maar dat het HAAR moeder is. Ik had nog nooit gedacht dat ik ZE tegelijk zou zien. Dus daarom stond ZE daar?!! ZE wachtte op HAAR moeder. HAAR moeder had een gele tot oranje achtige kleur aan. Ook HAAR durfde ik niet recht in HAAR ogen aan te kijken. Weer deed ik alsof ik een foto van Boyki en de omgeving maakte. I no kan syi fa mi ben mek foto. Ik voelde me vereerd op deze vrouwendag! Als ik thuis ben dan vraag ik mijn wederhelft als we samen in een relatie kunnen met de maan en de zon, want ik kan geen keus maken tussen die twee. Ik heb ZE vanmorgen gezien! Eerst de maan in het zuidwesten en de zon in het oosten. Ze zijn beide beeldschoon en één van ZE heeft mij vanmorgen geroepen. Dat weet ik zeker. Ik wilde ZE zo graag tegelijk zien en vandaag was ik dus verrast met HUN bezoek. Zucht……..
Deze kapelka pakt haar vleugels op en vliegt verder!

Maan en zon